Ik stap gewoon over mijn ongemak heen…

Fotografie: Daniella & Tamara
​Locatie: Nijmegen

Ik stap uit mijn comfortzone! En ik kan je vertellen, dat vind ik super lastig en moeilijk. Wát is lastig en moeilijk vraag jij je misschien af? Voor mij is dat vóór de camera staan. Echt, ik voel mij dan zo niet op mijn gemak, een stuntel zelfs. Hoe tegenstrijdig is dat eigenlijk. "Heel tegenstrijdig Mar" hoor ik mijzelf denken. Ik kan uren enthousiast vertellen over "voor de camera staan" en de onzekerheden wegnemen die ik regelmatig van mijn bruiden hoor. Ik wimpel het weg met mijn enthousiasme en roep hard dat het goed komt. (Want dat komt het ook altijd.) Dat ze zich geen zorgen moeten maken. Iedereen is fotogeniek! Het is aan mij als fotograaf om je op de foto te laten stralen.

En toen was daar het moment dat ik zelf voor de camera mocht staan. Door Covid 19 heb ik niet veel gefotografeerd. Een lege agenda. Dus is dit hét moment om, als het weer even kan, op gepaste afstand en met telelens met mijn twee lieve collega’s af te spreken en elkaar op de foto te zetten voor een nieuwe, gave beeldbank van onszelf. Al snel is de afspraak gemaakt en hebben wij Nijmegen doorkruist op zoek naar mooie plekjes om elkaar te fotograferen. Ik had een gaaf noodboard gemaakt van leuke kroegjes en koffie tentjes waarbij ik in een mooie setting al werkend gefotografeerd wilde worden. Helaas is dat nog niet gelukt. Die afspraak staat nog YEHHH! Het weer was heerlijk, het was rustig op straat, de locaties top! En het eten lekker. Yumm Yumm. 

Maar hoe is het om voor de camera te staan? Te ervaren wat mijn klanten ervaren…
Ik heb mij overgegeven aan Tamara & Daniella. Het ging in het begin wat stroef. Hé, herkenbaar he! Maar toen Tamara met haar handen begon te zwaaien en mij aanwijzingen gaf om mij “als mooiste versie van mijzelf” (quote van haar zelf kan ik mij herinneren) op de foto te krijgen ging het steeds beter en werd ik losser en losser. Maar twee fotografen voor mijn neus zorgde soms voor enige verwarring. Zeker als Daniella ook nog met aanwijzingen komt. Maar ik kwam er steeds beter in. Als het even onduidelijk was schoten we in de slappe lag. Heerlijk. En de meiden maar schieten, dat levert gave beelden op! Beiden weten mijn sterke kanten naar boven te halen en ik, heel eerlijk, ik geniet er toch wel van. Stiekem bedenk ik mij dat ik dit vaker zou moeten doen. Als fotograaf heb je zo weinig foto’s van jezelf. Ik vind dit dus echt een cadeautje! 

Nu ik de ruwe beelden binnen heb komt het bewerken. Dat is wel even een dingetje hoor. Jezelf op de foto terug zien is één. Maar om foto’s van jezelf ook nog te moeten bewerken, dat is toch echt iets anders. Wat zijn wij vrouwen toch kritisch op ons zelf…Waarom toch? Al snel hoor ik de vragen die ik soms van klanten krijg in mijn hoofd opkomen. Vragen over het wegwerken van vlekjes, rimpeltjes, onderkinnen, benen die “niet mooi” zijn enz enz. Het antwoord wat ik dan geef vind ik moeilijk toepasbaar op mijzelf. Ben ik zo kritisch? Ja, maar ik laat het los ook al is dat lastig. Ja, ik heb rimpels en vlekjes. Ja, mijn benen zijn niet meer die van 20 jaar geleden. Mijn haar heeft kleine grijze haartjes tussen de zwarte. Mijn ogen, die vroeger echt groot waren zijn nu zo anders, veel kleiner met een beetje overhangende oogleden. Maar kijk ik IN die ogen, dan zie ik “mij”. Ooit kwam ik het boek van Brené Brown tegen met de titel -Omarm je imperfectie- want pas wanneer je je eigen imperfectie omarmt, stel je jezelf open en wordt je zelfbewuster. Na lang staren naar de beelden en proberen “in mijn ziel” te kijken word ik ineens super blij! Ik kijk met een warme blik naar mijzelf. Ik zie iemand die staalt maar ook veel heeft meegemaakt. Ik zie dat ik plezier heb in het leven. Het leven dat wij vieren en dat sporen achtergelaten heeft. Zichtbare en onzichtbare. Ik zie ook kwetsbaarheid en onzekerheid. En weet je, het voelt goed. 

Ik ga aan de slag met mijn foto’s in Lightroom met mijn eigen basisbewerking en mijn stijl. Ik besluit om ze niet mooier te maken in Photoshop en dat voelt goed. Dit ben ik en ik ben trots op wie ik ben en wat ik zie. De wereld van de fotografie is zo maakbaar, maar een persoonlijkheid niet. Ik ben tevreden met wie ik ben.

Lieve Tamara & Daniella, super bedankt voor deze gave serie portretten. Ik zie mijzelf en dat komt door jullie! 

Liefs, Marianne

“LAAT LOS WIE JIJ DENKT
TE MOETEN ZIJN
EN OMARM WIE JE BENT”
– Brené Brown
​

Hoe gaaf is het om deze setting tegen te komen. Koffie en een fiets. THAT'S ME!

Toch even mijn "huwelijksoutfit" aan getrokken.

​O ja, nog even over het poseren. Ik hoor zo vaak dat dames het spannend vinden om te poseren voor de camera. Het woord alleen al… Daar heb ik helemaal niets mee als fotograaf. Ja, het klopt, je krijgt een stilstaand beeld van jezelf waarop je een pose aanneemt waarvan ik denk dat het echt “jij” is. Maar dat betekend niet dat je jezelf als een standbeeld moet gaan gedragen. Daar heb ik als fotograaf echt super veel trucjes voor om dat te doorbreken. Tijdens mijn eigen shoot heb ik het ervaren hoe belangrijk het is om jouw van a tot z te begeleiden op een manier die bij jou past. Of je nu door de stad loopt, gezellig op een terrasje je koffietje drinkt of een luchtige zakelijke houding aanneemt, het komt goed! Ik zoek je beste kant, je mooiste houding en geef je de laatste kleine aanwijzingen. En dan je blik. In het begin is dat onwennig, staar je in het niets, maar ik haal hem naar boven! Echt. We gaan net zolang door totdat jij ontspannen bent en de blik hebt die ik graag wil zien. Op het moment dat jij je foto’s krijgt zie jij jezelf terug.
Hieronder kun je duidelijk het verschil zien van de eerste beelden van mijn eigen shoot, en de beelden als ik mij lekker vrij voel voor de camera. En ik kan je zeggen, dat komt echt door mijn collega’s!

Wil jij jezelf online laten zien? Opvallen in de massa? Wees dan vooral je zelf. Hoe je dat doet? Zulke toffe foto’s online zetten! Want zeg nou zelf, jij wilt toch met mij een kop koffie drinken en samen met mij je moodboard bespreken?