|
Basiscursus Fotografie: Share’n Shoot 26-9-2020 Fotografie: My Eye Fotografie/D-eYe Locatie: Glamp Outdoor Hoenderloo Modellen: Lennart, Marlies en Fenne Jasper, Saskia en Suze Yess! Eindelijk kan de basiscursus fotografie doorgaan. Na een aantal keren uitstellen vinden wij een super gave locatie die ook nog eens Coronaproof is. Al vroeg zijn wij op locatie om het kampvuurtje op te stoken en mooie plekjes te spotten voor het praktijkgedeelte in de middag. Zo jammer dat wij nu niet gelijk kunnen fotograferen, het licht is echt magisch zo vroeg. (Tip! ga lekker vroeg op stap.) Wat ontzettend tof dat er zoveel camera's uit het stof gehaald zijn door onze cursisten. Om half 10 zit iedereen op 1,5 meter met koffie en koek en kan de uitleg over diafragma, sluitertijd, iso, lichtmeting en alle andere lastige voorinstel-knoppen beginnen. Heerlijk om te zien dat als wij roepen dat de meeste voorinstelling-knoppen vergeten mogen worden, er een zucht van verlichting door de groep gaat. We gaan voor de M stand. Allemaal uit de confortzone! In het begin is het even zoeken waar en wat dit allemaal betekend, maar al snel zien wij voorzichtige glimlachjes verschijnen en lichtjes aan gaan bij de cursisten bij het kijken door hun zoeker. De herkenning van de cijfertjes en tekentjes die zij daar ontdekken is zo leuk om te zien. Hun enthousiasme komt boven en al snel liggen zij op hun buik in de struiken voor de tippi, om te kijken wat er op hun schermpje verschijnt als er nu een foto gemaakt wordt… Na een heerlijke lunch komen er 2 gezinnetjes die zo stoer zijn om voor een groepje aspirant fotografen te poseren. We lopen over het ruige bos/heide terrein met verschillende stoere tenten, hoekjes, paadjes en boomstronken. En nu?….zien wij sommigen vragend kijken. Dat is ook heel lastig als je zomaar ineens moet gaan aansturen en fotograferen, en ook nog eens op alle instellingen en de compositie moet letten. Tijdens de theorie hebben we veel verteld over lichtval, tegenlicht, compositie en de gulden snede. Dat wordt nog even opgefrist op de locatie en iedereen gaat zijn plekje zoeken. Sommigen dichtbij, anderen door takjes of struiken, of plat op hun buik, ruimte genoeg. Na wat aanwijzingen zien wij verhalen ontstaan op de foto’s, zo leuk! Als we naar een andere plek verhuizen is ineens het licht anders. Even horen wij een paar kreten (zal ze hier niet herhalen…), maar al snel komt de “driehoek” weer boven, en horen wij, “hé, ik snap het, wat gaaf. Het lukt”! Het is een intensieve dag geweest met snel lerende cursisten. De plek is ook super geschikt om daar te fotograferen. Nu wachten op de resultaten van de cursisten. Wij zijn heel benieuwd! Leuk dat jullie er waren. Hieronder een kleine compilatie van foto’s die wij zelf gefotografeerd hebben. Zo zie je o.a. wat een foto doet vanaf verschillende standpunten, in/uit zoomen, lichtval, en het belangrijkste, de nabewerking. Wij willen Glamp Outdoor in Hoenderloo bedanken voor hun gastvrijheid! Wij komen graag nog eens terug… En natuurlijk onze super modelletjes Fenne & Suze. Daniella & Marianne  
  
  
  
    
   
  
     
  Fotografie: Marianne Rouw, My Eye Fotografie Second shooter: Daniella Locaties: Hotel Nimma Nijmegen De Kas Winssen Wat kreeg ik in juni 2019 een super gave aanvraag van Margot & Vincent. De beschrijving die zij geven van hun huwelijk past zo helemaal bij mij dus het is duimen voor een kennismakingsgesprek. En die kwam er. Hun trouwdatum stond vast op 14-5-2020…. En toen kwam Corona. Op 14 mei zijn ze precies 10 jaar samen, dus besloten zij om die dag voor de wet te trouwen. Precies 100 dagen later deden zij het nog eens dunnetjes over, en hoe! 21 augustus reden wij naar Nijmegen. Vincent en zijn mannen gingen naar de Barberstation om daar hun haren en baarden te laten verzorgen. Wat een toffe locatie om te beginnen. En Margot was in Hotel Nimma met haar gevolg. En natuurlijk was hond Benji ook van de partij. De dag begon wat druilerig en er hingen zware wolken. Maar op het moment dat het moest brak de zon fel door en werd het alsnog erg warm met een heerlijk windje. Aangekomen in De Kas in Winssen worden wij super hartelijk welkom geheten. Wat een toffe locatie en super personeel! Ons hart maakt gelijk een enorme sprong. -Er stond zelfs iemand klaar met een heerlijk glaasje koud drinken voor ons-. Dat is net wat wij nodig hebben, Bedankt! Zo fijn. De aankleding is prachtig en past zo bij Margot en Vincent, maar ook zeker bij ons. Whow dit wordt een zalige dag om te fotograferen. Hoewel Corona invloed heeft gehad op hun draaiboek en gastenlijst is dat niet een domper op hun eerdere plannen. Ik moet zeggen dat het eigenlijk super relaxed is. Je zou het eigenlijk geen Corona-huwelijk moeten noemen maar een TINY WEDDING. Dit geeft precies weer hoe het was. Intiem, sfeervol, ongedwongen, mooie momenten en romantisch. Door alle maatregelen is er dus geen lange gastenlijst mogelijk, maar zijn er enkel mensen waar zij heel close mee zijn en die een belangrijke rol in het leven van Margot & Vincent spelen. Vincent ziet zijn Margot voor het eerst in de boomgaard, net voor de ceremonie. Whow wat is hij gespannen. Maar dan komt Margot de hoek om aan de arm van haar vader en zijn gezicht ontspand. Het was een prachtig uur vol verhalen, een lach en een traan en symboliek. Omdat zij elkaar op 14 mei het jawoord hebben gegeven is het aanschuiven van de ringen vervangen door iets heel gaafs. Een houten kistje, waar lieve woorden en belangrijke items in gaan. Het wordt door het bruidspaar dicht gespijkerd en over 5 jaar weer geopend. Hoe tof! Ik hoop dat jullie dan ook de foto's er even bijhalen om met een glaasje wijn alles nog eens te beleven. Na de ceremonie gaan wij nog heerlijk fotograferen in de boomgaard en rondom de kas met het bruidspaar en krijgen de gasten even tijd voor een praatje en een drankje. Zo fijn dat alles op één locatie is. Geen gestress, geen tijd in de gaten houden, geen onverwachte files. Na de fotosessie is er het aansnijden van de taart en natuurlijk wordt er geproost op het lieve bruidspaar. Wat een waanzinnig taart! Op zo’n moment voel je gewoon dat je bloedsuikerspiegel te laag is…. Hij is zalig! Er volgen mooie, lieve en ontroerende toespraakjes en ook komen er felicitaties via videobellen waarbij de jurk van Margot nog even uitgebreid geshowd wordt, hoe leuk is dat! Langzaam wordt het tijd voor het diner in de kas. Na het diner staat de ijskar buiten en volgt er nog een emotionele, prachtige toespraak van de ceremoniemeesters. Langzaam wordt het tijd om naar Hotel Nimma te vertrekken voor een intiem feestje, met dj, en karaoke op het dakterras. Voor mij was dit het eerste huwelijk in Corona tijd, maar Whow wat was het een prachtige, intieme dag. Zo ontspannen en tijd voor alle gasten. Top! Dit blog bevat best veel foto's. Maar dat is deze dag meer dan waard. Het laat zien dat een TINY WEDDING super gaaf en mooi is. Ondanks dat je als bruidspaar bij het plannen hele andere ideeën hebt gehad. Lieve Margot & Vincent, Het was genieten voor ons als fotografen op jullie mooie dag. Jullie straalden! Wij wensen jullie heel veel geluk. Liefs, Marianne
  
         
  
   
  
 
 
  
    
   
  
  
 
 
 
    
   
  
   
 
             
           
       
  
     
 
    
  
      
 Ik stap uit mijn comfortzone! En ik kan je vertellen, dat vind ik super lastig en moeilijk. Wát is lastig en moeilijk vraag jij je misschien af? Voor mij is dat vóór de camera staan. Echt, ik voel mij dan zo niet op mijn gemak, een stuntel zelfs. Hoe tegenstrijdig is dat eigenlijk. "Heel tegenstrijdig Mar" hoor ik mijzelf denken. Ik kan uren enthousiast vertellen over "voor de camera staan" en de onzekerheden wegnemen die ik regelmatig van mijn bruiden hoor. Ik wimpel het weg met mijn enthousiasme en roep hard dat het goed komt. (Want dat komt het ook altijd.) Dat ze zich geen zorgen moeten maken. Iedereen is fotogeniek! Het is aan mij als fotograaf om je op de foto te laten stralen. En toen was daar het moment dat ik zelf voor de camera mocht staan. Door Covid 19 heb ik niet veel gefotografeerd. Een lege agenda. Dus is dit hét moment om, als het weer even kan, op gepaste afstand en met telelens met mijn twee lieve collega’s af te spreken en elkaar op de foto te zetten voor een nieuwe, gave beeldbank van onszelf. Al snel is de afspraak gemaakt en hebben wij Nijmegen doorkruist op zoek naar mooie plekjes om elkaar te fotograferen. Ik had een gaaf noodboard gemaakt van leuke kroegjes en koffie tentjes waarbij ik in een mooie setting al werkend gefotografeerd wilde worden. Helaas is dat nog niet gelukt. Die afspraak staat nog YEHHH! Het weer was heerlijk, het was rustig op straat, de locaties top! En het eten lekker. Yumm Yumm. Maar hoe is het om voor de camera te staan? Te ervaren wat mijn klanten ervaren… Ik heb mij overgegeven aan Tamara & Daniella. Het ging in het begin wat stroef. Hé, herkenbaar he! Maar toen Tamara met haar handen begon te zwaaien en mij aanwijzingen gaf om mij “als mooiste versie van mijzelf” (quote van haar zelf kan ik mij herinneren) op de foto te krijgen ging het steeds beter en werd ik losser en losser. Maar twee fotografen voor mijn neus zorgde soms voor enige verwarring. Zeker als Daniella ook nog met aanwijzingen komt. Maar ik kwam er steeds beter in. Als het even onduidelijk was schoten we in de slappe lag. Heerlijk. En de meiden maar schieten, dat levert gave beelden op! Beiden weten mijn sterke kanten naar boven te halen en ik, heel eerlijk, ik geniet er toch wel van. Stiekem bedenk ik mij dat ik dit vaker zou moeten doen. Als fotograaf heb je zo weinig foto’s van jezelf. Ik vind dit dus echt een cadeautje! Nu ik de ruwe beelden binnen heb komt het bewerken. Dat is wel even een dingetje hoor. Jezelf op de foto terug zien is één. Maar om foto’s van jezelf ook nog te moeten bewerken, dat is toch echt iets anders. Wat zijn wij vrouwen toch kritisch op ons zelf…Waarom toch? Al snel hoor ik de vragen die ik soms van klanten krijg in mijn hoofd opkomen. Vragen over het wegwerken van vlekjes, rimpeltjes, onderkinnen, benen die “niet mooi” zijn enz enz. Het antwoord wat ik dan geef vind ik moeilijk toepasbaar op mijzelf. Ben ik zo kritisch? Ja, maar ik laat het los ook al is dat lastig. Ja, ik heb rimpels en vlekjes. Ja, mijn benen zijn niet meer die van 20 jaar geleden. Mijn haar heeft kleine grijze haartjes tussen de zwarte. Mijn ogen, die vroeger echt groot waren zijn nu zo anders, veel kleiner met een beetje overhangende oogleden. Maar kijk ik IN die ogen, dan zie ik “mij”. Ooit kwam ik het boek van Brené Brown tegen met de titel -Omarm je imperfectie- want pas wanneer je je eigen imperfectie omarmt, stel je jezelf open en wordt je zelfbewuster. Na lang staren naar de beelden en proberen “in mijn ziel” te kijken word ik ineens super blij! Ik kijk met een warme blik naar mijzelf. Ik zie iemand die staalt maar ook veel heeft meegemaakt. Ik zie dat ik plezier heb in het leven. Het leven dat wij vieren en dat sporen achtergelaten heeft. Zichtbare en onzichtbare. Ik zie ook kwetsbaarheid en onzekerheid. En weet je, het voelt goed. Ik ga aan de slag met mijn foto’s in Lightroom met mijn eigen basisbewerking en mijn stijl. Ik besluit om ze niet mooier te maken in Photoshop en dat voelt goed. Dit ben ik en ik ben trots op wie ik ben en wat ik zie. De wereld van de fotografie is zo maakbaar, maar een persoonlijkheid niet. Ik ben tevreden met wie ik ben. Lieve Tamara & Daniella, super bedankt voor deze gave serie portretten. Ik zie mijzelf en dat komt door jullie! Liefs, Marianne “LAAT LOS WIE JIJ DENKT TE MOETEN ZIJN EN OMARM WIE JE BENT” – Brené Brown  Hoe gaaf is het om deze setting tegen te komen. Koffie en een fiets. THAT'S ME!  Toch even mijn "huwelijksoutfit" aan getrokken.
  
  
   
  
 O ja, nog even over het poseren. Ik hoor zo vaak dat dames het spannend vinden om te poseren voor de camera. Het woord alleen al… Daar heb ik helemaal niets mee als fotograaf. Ja, het klopt, je krijgt een stilstaand beeld van jezelf waarop je een pose aanneemt waarvan ik denk dat het echt “jij” is. Maar dat betekend niet dat je jezelf als een standbeeld moet gaan gedragen. Daar heb ik als fotograaf echt super veel trucjes voor om dat te doorbreken. Tijdens mijn eigen shoot heb ik het ervaren hoe belangrijk het is om jouw van a tot z te begeleiden op een manier die bij jou past. Of je nu door de stad loopt, gezellig op een terrasje je koffietje drinkt of een luchtige zakelijke houding aanneemt, het komt goed! Ik zoek je beste kant, je mooiste houding en geef je de laatste kleine aanwijzingen. En dan je blik. In het begin is dat onwennig, staar je in het niets, maar ik haal hem naar boven! Echt. We gaan net zolang door totdat jij ontspannen bent en de blik hebt die ik graag wil zien. Op het moment dat jij je foto’s krijgt zie jij jezelf terug. Hieronder kun je duidelijk het verschil zien van de eerste beelden van mijn eigen shoot, en de beelden als ik mij lekker vrij voel voor de camera. En ik kan je zeggen, dat komt echt door mijn collega’s! Wil jij jezelf online laten zien? Opvallen in de massa? Wees dan vooral je zelf. Hoe je dat doet? Zulke toffe foto’s online zetten! Want zeg nou zelf, jij wilt toch met mij een kop koffie drinken en samen met mij je moodboard bespreken?
Fotografie: Marianne Rouw, My Eye Fotografie Locatie: Apeldoorn Afstand houden en toch verbinden.Een lang fotoblog vol emotie.. Het is vrijdag 20 maart en ik kom langs een verpleeghuis waar ik een jong stel met kindjes naar een raam zie zwaaien. Ik zoek even maar zie niet echt waar ze naar zwaaien. Het gaat ook snel, ik zit in de auto. Wel zie ik een vader die met zijn telefoon wat foto’s maakt… Dit snelle beeld laat mij niet los. Het is zaterdag 21 maart, de dag dat de lente begint. En die begint heerlijk. Het zonnetje schijnt, de vogels fluiten en de eerste voorjaarsbloemen staan in bloei. Wel staat er een fris windje uit het oosten. Maar hoe anders dan anders is deze eerste lentedag. Nederland en een groot deel van de wereld is in de ban van het Corona virus. Door de snelle verspreiding en de maatregelen zit Nederland thuis, hoe verdrietig en moeilijk is dit voor iedereen. Opa’s en oma’s die hun kinderen en kleinkinderen niet kunnen knuffelen. Verpleeg - en verzorgingshuizen die op slot gaan. Hoe lang gaat dit duren? Gisteravond bedacht ik iets en zette het online op mijn Facebook. Ik ga raambezoekjes fotograferen! || MORGEN EN OVERMORGEN, ALLEEN IN APELDOORN RAAMBEZOEK FOTOGRAFEREN || Omdat morgen mijn foto opdracht is verzet en ik dus tijd heb, heb ik iets bedacht. Ik zou graag een aantal speciale tijdsbeelfoto's willen maken. Ik doe dit GRATIS. Wat is mijn plan en hoe werkt het. Woon jij in Apeldoorn en kan je nu niet op bezoek bij ouders, opa's en oma's? Ga jij wel langs en zwaai je dan naar deze lieverds terwijl zij achter het raam staan? Of het nu in hun eigen huis is of in het verpleeghuis, dat maakt niet uit. Het moet echter niet hoger zijn dan op de 3e verdieping. Wil jij graag dat ik dit voor je vast ga leggen? Stuur mij dan een pb berichtje of een mailtje en ik kijk of ik de route kan combineren met jouw verzoek. Binnen no-time komen de aanvragen binnen en zitten de zaterdag en zondag vol. Er komt één bijzondere aanvraag binnen. Een moeder én dochter die op dezelfde dag jarig zijn en die dit voor het eerst niet samen kunnen vieren. Ik maak veel en duidelijke afspraken en ga mijn route plannen. Wordt er toch iemand ziekjes of gaat er iemand hoesten, dan blazen wij het af, en dat gebeurd twee keer, dus verzetten wij het fotomoment. Wat ik zie op de beelden is dat alle maatregelen van social distancing, tot het niet naar buiten gaan als het niet nodig is, ons meer met elkaar verbonden laat voelen. Ik zie vrolijke opa’s en oma’s die tikken op ramen of via het raam proberen een traantje te drogen van een kleindochter. Ook worden er tekeningen in zakjes aan de deur gehangen en snoepjes door opa en oma voor de deur gelegd, of bloemetjes in de brievenbus gedaan. Ook het zwaaien vanaf het balkon is heel gezellig. Je moet iets harder praten, maar er kán gepraat worden. Hoe mooi was het moment dat de jarige moeder/oma werd verrast in haar achtertuin, waar de was heerlijk hing te drogen, met een afstandsbezoekje van haar eveneens jarige dochter en haar gezin. Alles was thuis voorbereid en in de bakfiets meegenomen. Ik zag een bezemsteel... Wat moet die daar? Het werd mij snel duidelijk. Aan het einde van de steel werden de zakjes met cadeautjes gehangen en zo aan de jarige oma gegeven. Hoe inventief! Ook de zelfgebakken taart, die door opa in flinke punten werd gesneden werd op een ludieke manier verdeeld. Een lange, brede plank, diende als "doorgeef-stok". Wie had ooit gedacht dat een feestje vieren op gepaste afstand zo leuk kan zijn? Niemand toch? Maar het was leuk! De beelden spreken voor zich... Het zijn korte fotomomenten geweest, van een kwartiertje/twintig minuutjes, met soms lastig, hard licht en onzichtbare "lichtfilters" in ramen waardoor soms de kleur van de huid net niet mooi is, maar wie maakt zich daar druk om? Het is een tijdsbeeld wat ik vast probeer te leggen voor kinderen, ouders en grootouders waarvan ik zeker weet dat ze heel waardevol zullen zijn. Wat is er nu mooier om een glimlach op ieders gezicht te toveren! Lieve allemaal, Stay Safe, zorg goed voor elkaar en hou vol! Love is stronger than fear. Marianne    
  
 
 
      
            
 
    
  |
Marianne Rouw
My Eye Fotografie Naast het fotograferen geef ik ook samen met mijn collega fotografie workshops/cursussen. In dit blog kunnen jullie lezen over de herinneringen die ik maak samen met alle leuke, gave en lieve mensen die voor mijn lens staan.
|
